2 zł, 300-lecie Pielgrzymki Warszawskiej na Jasną Górę, 2011

Producent: NBP - monety Nordic Gold

ID: 1473

Moneta obiegowa 2 zł
- 300-lecie Pielgrzymki Warszawskiej na Jasną Górę, 2011

Nominał: 2 zł

Metal: stop
CuAl5Zn5Sn1

Stempel:
zwykły

Średnica:
27,00 mm

Waga: 8,15 g

Wielkość emisji:
800 000 szt.
Projektant
monety: Ewa Tyc-Karpińska (awers), Dominika
Karpińska-Kopiec (rewers)

Data emisji monet w NBP:
1.08.2011 r.

Moneta obiegowa z nordyckiego złota upamiętniająca 300-lecie Pielgrzymki Warszawskiej na Jasną Górę.

Awers:
wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Po bokach
orła oznaczenie roku emisji: 20-11, pod orłem napis: ZŁ 2 ZŁ. W otoku
napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA, poprzedzony oraz zakończony sześcioma
perełkami. Pod lewą łapą orła znak mennicy: M/W.

Rewers:
u góry stylizowany wizerunek Klasztoru Zakonu
Paulinów na Jasnej Górze w Częstochowie.
Poniżej, po prawej stronie, stylizowany fragment Kościoła Zakonu Paulinów pod wezwaniem Ducha Świętego w
Warszawie. U dołu, na tle stylizowanych konturów grupy
pielgrzymów niosących krzyż i chorągwie, napis: 300-LECIE PIELGRZYMKI / WARSZAWSKIEJ NA / JASNĄ
GÓRĘ.

Na boku:
ośmiokrotnie powtórzony napis: NBP, co drugi
odwrócony o 180 stopni, rozdzielony gwiazdkami.

*****

300-lecie Pielgrzymki
Warszawskiej na Jasną Górę

Warszawska Pielgrzymka Piesza to wyjątkowy fenomen religijny na
duchowej mapie nie tylko Polski, lecz także Europy. Nieprzerwanie od
1711 roku gromadzi pątników, którzy przemierzają
szlak wiodący od administracyjnej stolicy Polski ku duchowej stolicy
narodu - Jasnej Górze. Tradycji corocznego wędrowania nie
zdołały przerwać ani represje zaborców, ani działania
militarne podczas dwóch wojen światowych, ani zakazy
nazistów i komunistów.

W roku 2011 najbardziej
znana polska pielgrzymka obchodzi jubileusz 300-lecia.

● Zaczęło się trzy stulecia temu od epidemii dżumy, która
zdziesiątkowała ludność stolicy. Mieszkańcy Warszawy postanowili
wówczas wyruszyć pieszo do sanktuarium maryjnego w
Częstochowie, by prosić Matkę Bożą o ratunek dla miasta. Pielgrzymka
miała charakter pokutno-przebłagalny: pątnicy żałowali za popełnione grzechy i błagali Maryję o pomoc w zażegnaniu
epidemii. Zaraza wkrótce ustała, a warszawianie złożyli
uroczyste ślubowanie, że od tej pory będą co roku pielgrzymować na
Jasną Górę. Słowa dotrzymali.

● W ciągu tych trzystu lat na trasie między Warszawą a Częstochową
doszło do wielu niezwykłych wydarzeń. Najbardziej dramatyczne z nich
miało miejsce w 1792 roku, gdy wszyscy pielgrzymi zostali wymordowani
nieopodal Woli Mokrzeskiej. Do dziś nie ma pewności, czy egzekucji
dokonali żołnierze pruscy, czy oddział Kozaków. To pokazuje, że jeszcze przed
definitywnym rozbiorem Rzeczypospolitej Polacy nie mogli czuć się
bezpiecznie we własnej ojczyźnie.

● Częstochowa i Warszawa najpierw znalazły się w zaborze pruskim, a od
1815 roku były w zaborze rosyjskim. W tym czasie władze w Berlinie i
Petersburgu robiły wszystko, by ograniczyć ruch pątniczy na Jasną
Górę. Pielgrzymowanie do Matki Bożej Częstochowskiej
traktowano wówczas nie tylko jako akt religijny, lecz także jako manifestację polskiej tożsamości narodowej i postawy
patriotycznej.

● Istotę tego fenomenu znakomicie oddał Władysław St. Reymont w swym
reportażu literackim Pielgrzymka do Jasnej Góry z roku 1894.
Przyszły noblista opisywał, jak ze stolicy wyruszali w trasę obcy sobie
ludzie, a na miejsce dochodziła wspólnota. Obserwował, jak
bierna masa zamienia się w drodze w społeczność świadomą
wspólnego celu. Pielgrzymka była dla pisarza metaforą
losów Polski, która z oddzielnych plemion
przekształca się w naród, a tym, co sprawia ową przemianę, jest droga wiary.

● To wiara pozwoliła Polakom przetrwać okres zaborów, a
pobyt na Jasnej Górze zawsze dodawał im nadziei. Uwidoczniło
się to zwłaszcza w roku 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Gdy
na Warszawę maszerowała Armia Czerwona, pielgrzymi ze stolicy podążali
do Częstochowy. Finał obu marszów miał nastąpić 15 sierpnia.
Do celu dotarli jednak tylko ci drudzy - modlący się w drodze o ratunek
dla ojczyzny.

● W okresie okupacji hitlerowskiej Niemcy zabronili pielgrzymowania na
Jasną Górę. Mimo to warszawianie nadal, zachowując zasady
konspiracji, docierali do częstochowskiego klasztoru. Tradycja
corocznego przemierzania pątniczego szlaku nie została przerwana nawet
w 1944 roku, gdy trwało powstanie warszawskie.

● Po II wojnie światowej pielgrzymka, nad którą opiekę
przejęli paulini, nabrała rozmachu ogólnopolskiego, a z
czasem międzynarodowego. Zaczęło uczestniczyć w niej coraz więcej
wiernych zarówno z Europy Zachodniej, jak też Środkowej i Wschodniej. Przez całe lata pielgrzymka była solą w oku władz komunistycznych, które podejmowały różne
działania, by ją zlikwidować. Prześladowania przynosiły jednak efekt
odwrotny do zamierzonego. Kulminacyjnym punktem represji okazał się rok
1963, gdy władze PRL oficjalnie zabroniły organizacji pielgrzymki.
Paulini zignorowali jednak zakaz komunistów. Tego lata na
Jasną Górę dotarło około 4000 pielgrzymów,
którzy w drodze musieli znosić wiele ataków i
szykan ze strony SB. Kardynał Stefan Wyszyński stwierdził, że dzięki
swej determinacji ocalili oni pieszy ruch pielgrzymkowy w Polsce.

● Prymas Tysiąclecia był pierwszym hierarchą, który docenił
potencjał pielgrzymki i uczynił z niej narzędzie ewangelizacji. Taki
charakter utrzymała także po upadku komunizmu. Również dziś
dla wielu ludzi stanowi drogę do Boga.

autor: Grzegorz
Górny

źródło: NBP / Mennica Polska