2 zł, Zwierzęta świata - Konik polski (łac. Equus caballus gmelini), 2014
2 zł, Zwierzęta świata - Konik polski (łac. Equus caballus gmelini), 2014
Nie można załadować gotowości do odbioru
Producent: NBP - monety Nordic Gold
ID: 2924
Moneta obiegowa 2 zł -
Zwierzęta świata - Konik polski,
2014
Nominał: 2 zł
Metal: stop
CuAl5Zn5Sn1
Stempel:
zwykły
Średnica:
27,00 mm
Waga: 8,15 g
Wielkość emisji: 800.000 szt.
Data emisji monet: luty 2013 r.
Konik polski -
moneta
obiegowa Nordic Gold - 20 z ukazującej się od 1993 roku
popularnej i lubianej serii "Zwierzęta świata".
Na monetach z ukazującej
się od 1993 roku serii "Zwierzęta
Świata" uwieczniane są
gatunki zwierząt zagrożonych przez rozwijającą się cywilizację.
W ramach kolekcji
"Zwierzęta świata" NBP dotychczas
wyemitował monety przedstawiające następujące zwierzęta:
jaskółki,
sum, jeż, jelonek rogacz, ropucha
paskówka, wilk, dudek, paź królowej,
żółw błotny, węgorz europejski, morświn, puchacz, świstak,
foka szara, sokół wędrowny, jaszczurka zielona, nietoperz
podkowiec mały, borsuk, żubr i konik polski.
Konik polski – polska rasa konia późno
dojrzewającego (3–5 lat) w typie kuca, długowiecznego, odpornego na
choroby i trudne warunki utrzymania. Koniki polskie mają twardy róg
kopytowy, pozwalający pracować niepodkutym na twardym podłożu.
Historia
Dzikimi przodkami koników polskich były tarpany,
podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Nikołaja
Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do
końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W
okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to
zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło
Biłgoraja. Około 1806 roku, z powodu panującej biedy, zostały one
rozdane okolicznym chłopom. W 1914 roku Jan Grabowski i Stanisław
Schuch opisali małe chłopskie myszate koniki z okolic Biłgoraja.
"Pierwsze próby prowadzenia zorganizowanej hodowli koni prymitywnych,
nazwanych konikami polskimi, zostały podjęte w Polsce w 1923 roku, w
Państwowej Stadninie Koni w Janowie Podlaskim i w 1928 roku w Folwarku
Dworzyszcze, należącym do Liceum Krzemienieckiego".
Profesor Tadeusz Vetulani wprowadził nazwę "konik polski", wysunął także
hipotezę o istnieniu odmiany leśnej tarpana. Dzięki jego staraniom
zaczęto odtwarzać konika o typowych dla tarpana cechach w warunkach
rezerwatowych w Puszczy Białowieskiej. We wrześniu 1939 roku stado
liczyło 40 sztuk. W okresie II wojny światowej Niemcy zrabowali konie i
wywieźli je do Rzeszy na potrzeby badań prowadzonych przez naukowców
niemieckich.
Po zakończeniu wojny rozpoczęto odbudowę hodowli z udziałem nielicznych
koników rozproszonych po kraju i rewindykowanych z Niemiec (poza stadem
białowieskim). W roku 1949 uruchomiono stadninę w Popielnie. W roku
1952 trafiła tam również grupka koników z Białowieży. W 1955 roku
stadninę w Popielnie przejęła Polska Akademia Nauk, następnie podjęto
przerwany eksperyment prof. Vetulaniego.
Pokrój
Mały wzrost, silna i krępa budowa; prymitywna,
ciężka głowa; szyja
krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka
piersiowa, zad ścięty, obfita czarna grzywa i ogon z nielicznymi
jasnymi włosami, umaszczenie myszate, czarna pręga grzbietowa, pręgi na
kończynach, rzadko występuje pręga łopatkowa. Kopyta nieduże i mocne.
Klacze są mniejsze od ogierów.
Cechy pokroju:
wysokość w kłębie koni dorosłych (klacze i ogiery):
130 – 140;
obwód klatki piersiowej: wartości minimalne koni
dorosłych (klacze i ogiery) – 165 cm;
obwód nadpęcia, wartości minimalne koni dorosłych:
klacze – 16,5 cm, ogiery – 17,5 cm;
masa ciała 300 – 400 kg;
Użytkowanie
Współcześnie koniki polskie użytkuje się przede wszystkim:
jako konie wierzchowe, zwłaszcza w rekreacji – w
rajdach i wycieczkach konnych,
w hipoterapii – ze względu na charakter i pokrój,
w lekkich zaprzęgach,
w hodowli, jako rezerwa genetyczna,
w pielęgnacji krajobrazu poprzez wypasanie.
Hodowla
Rasa konik polski wykazuje bardzo duże
podobieństwo do wymarłego dzikiego konia tarpana, lecz nie jest
genetycznie tą samą rasą (chociaż poza Polską, koniki polskie bywają
określane mianem tarpan).
źródło: NBP/Wikipedia
Share
