20 zł, Banknot kolekcjonerski - 200. rocznica urodzin Juliusza Słowackiego (1809-1849), 2009

Producent: PWPW - Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych

ID: 504

Kolekcja: Sławni Polacy

Stan zachowania banknotu: UNC

Nominał: 20 zł
Nakład: 80.000 szt.
Cena emisyjna NBP: 29 zł

Data emisji banknotu: 23.09.2009 r.

Producent: PWPW
S.A. - Polska Wytwórnia Papierów Wartościowych
S.A.

Projektanci:
Maciej Kopecki i Przemysław Krajewski
W zestawie wraz z banknotem: oryginalne etui NBP z opisem banknotu

 

Nowość -
trzeci w historii polskiej numizmatyki

banknot kolekcjonerski,

pierwszy o nominale 20 zł:

20
zł, 200. rocznica urodzin Juliusza Słowackiego

Pozostałe
banknoty NBP są dostępne pod następującymi linkami:

50
zł, Banknot kolekcjonerski - Papież Jan Paweł II (1920-2005), 2006

20
zł, Banknot kolekcjonerski - 200. rocznica urodzin Juliusza
Słowackiego (1809-1849), 2009

10
zł, Banknot kolekcjonerski - 90. rocznica odzyskania niepodległości,
2008

20
zł, Banknot kolekcjonerski - 200. rocznica urodzin Fryderyka Chopina
(1810-1849), 2011

20
zł, Banknot 100. rocznica uzyskania Nagrody Nobla przez Marię
Skłodowską-Curie, 2011

Atuty banknotu kolekcjonerskiego
z wizerunkiem Juliusza Słowackiego:

jest to pierwszy polski banknot kolekcjonerski o nominale 20 zł, a zarazem dopiero trzeci w historii polskiej numizmatyki banknot kolekcjonerski,nakład banknotu wynosi zaledwie 80 tysięcy sztuk, czyli tyle, co w przypadku drugiego polskiego banknotu kolekcjonerskiego, który okazał się hitem inwestycyjnym,ciekawy projekt i tematyka banknotu, który poświęcony jest jednemu z najwybitniejszych twórców polskiego romantyzmu, jakim jest Juliusz Słowacki; banknot zostanie wyemitowany z okazji 200 rocznicy urodzin pisarza, w roku 2009, który został ogłoszony przez Sejm rokiem Juliusza Słowackiego.
Nowość -
trzeci w historii polskiej numizmatyki banknot kolekcjonerski,
wyemitowany z okazji 200.
rocznicy urodzin polskiego dramatopisarza i poety epoki romantyzmu,
wieszcza narodowego - Juliusza Słowackiego (1809-1849).

W
dniu 9 stycznia 2009 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej ogłosił rok 2009 - Rokiem Juliusza
Słowackiego. "Naszym
obowiązkiem jest uczcić i przypomnieć jednego z najwybitniejszych w
polskich dziejach poetę" - czytamy w sejmowej uchwale w
sprawie ogłoszenia 2009 Rokiem Juliusza Słowackiego.

Na przedniej stronie banknotu umieszczone zostało popiersie Juliusza Słowackiego i
lata jego życia - 1809-1849, obok - widok dworku w Krzemieńcu na
Ukrainie, w którym w dniu 4 września 1809 roku
urodził się poeta. Dziś w tym mieście położonym w zachodniej części
Ukrainy, na granicy Wołynia i Podola, w obwodzie tarnopolskim znajduje
się niedawno otwarte Muzeum Juliusza Słowackiego.

Na odwrocie banknotu widnieje reprodukcja
fragmentu autografu wiersza „Uspokojenie”.
To jeden z liryków, w którym poeta prezentuje
swój pogląd na filozofię sensu życia ludzkiego i istotę
wszechświata. Po lewej umieszczono wizerunek
kolumny Zygmunta III Wazy na placu Zamkowym w Warszawie i sylwetki
lecących żurawi. To symboliczne przedstawienie stolicy, z
którą poeta był silnie związany.

Dworek Juliusza
Słowackiego w Krzemieńcu

Banknoty zostały
wyprodukowane na zlecenie NBP przez Polską Wytwórnię
Papierów Wartościowych S.A.
Banknot stanowi prawny środek płatniczy o wartości nominalnej
równej 20 zł.

Przy produkcji banknotu wykorzystane zostały wszystkie
charakterystyczne dla banknotu techniki
drukarskie:

staloryt,
charakterystyczny tylko dla banknotów i druków
wysoce zabezpieczonych

oraz offset,
sitodruk i typografia.

Na obu stronach banknotu znajduje się również szereg zabezpieczeń przeciw
fałszerstwom:

znak wodny
zaprojektowany jako profil twarzy poety,
wśród zabezpieczeń w druku warto wymienić między
innymi: recto-verso,
a więc obraz widziany podczas oglądania pod światło, utworzony z
uzupełniających się elementów, umieszczonych po obydwu
stronach banknotu, którego całość widoczna jest w świetle
przechodzącym jako kałamarz z piórem,
portret Juliusza Słowackiego oraz rękopis wiersza
„Uspokojenie” wydrukowane są techniką stalorytniczą,
w produkcji wykorzystano też specjalne właściwości farb,
warto zwrócić szczególną uwagę na
sylwetki lecących żurawi - wykonane są różnymi technikami
druku, z wykorzystaniem farb zmieniających barwę w
zależności od kąta padania światła.

Autorami projektu banknotu są:

Maciej
Kopecki - naczelny grafik Polskiej Wytwórni
Papierów Wartościowych S.A.

i Przemysław
Krajewski -
artysta rytownik PWPW S.A.

Dotychczas wyemitowane

banknoty kolekcjonerskie
Narodowego Banku Polskiego:

w dniu 6.10.2006 roku - pierwszy
banknot kolekcjonerski -
z wizerunkiem Papieża Jana Pawła II -
wyemitowany w rocznicę wyboru Karola Wojtyły na papieża (projekt - Andrzej Heidrich),

w dniu
30.10.2008 roku
- drugi banknot kolekcjonerski, przedstawiający
wizerunek marszałka
Józefa Piłsudskiego. Na banknocie  została uwieczniona chlubna
karta historii Polski, dotycząca 90.
rocznicy odzyskania
przez nasz kraj niepodległości (projekt -
Maciej Kopecki),

w dniu 23.09.2009 r. - trzeci banknot
kolekcjonerski, wyemitowany z okazji 200. rocznicy urodzin polskiego
dramatopisarza i poety epoki romantyzmu, wieszcza narodowego - Juliusza
Słowackiego (1809-1849) (projekt
- Maciej Kopecki i Przemysław Krajewski).

Juliusz Słowacki herbu
Leliwa (ur.
4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) -
jeden z najwybitniejszych poetów polskich doby romantyzmu,
dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza, Krasińskiego i Norwida
określany dawniej jako jeden z Wieszczów Narodowych. Jako
filozof był twórcą filozofii genezyjskiej (pneumatycznej),
epizodycznie związany także z mesjanizmem polskim. Był też mistykiem.

Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną
sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z
walką narodowo-wyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami
niewoli, ale także uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego
twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym
bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka.

Jako liryk zasłynął
pieśniami odwołującymi się do orientu, źródeł ludowych i
słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania
słowem. Obok Cypriana Kamila Norwida i Tadeusza Micińskiego uważany za
największego z mistyków polskiej poezji. Miał zresztą (i
opisał je w Raptularzu) doświadczenia mistyczne.

Wywarł ogromny wpływ na późniejszych poetów
Młodej Polski i Dwudziestolecia międzywojennego w Polsce, min.
Antoniego Langego, Krzysztofa Kamila Baczyńskiego czy Jana Lechonia.

Twórczość
Julisza Słowackiego

Mimo iż Słowacki żył zaledwie 40 lat, jego twórczość
literacka była obfita i różnorodna; poeta pozostawił po
sobie 13 dramatów, blisko 20 poematów, setki
wierszy, listów oraz jedną powieść. Stworzył
również spójny system filozoficzny,
który nazwał filozofią genezyjską.

Na przemiany filozoficzno-estetyczne twórczości Słowackiego
decydujący wpływ miało uwielbienie literatury klasycystów,
jakie panowało w domu poety. Słowacki zaczynał wręcz jako pseudoklasyk,
a patronowali mu nie romantycy tacy jak Lord Byron czy Percy Shelley,
ale Wolter. Młody poeta próbował w tym czasie przetłumaczyć
Mahometa Woltera. Inspirowany zaś tragedią Mendog napisaną przez
swojego ojca, rozpoczął pracę nad swoim Mindowem.

Twórczość Słowackiego z tego najwcześniejszego okresu
opierała się na oświeceniowym deizmie, religijnym sceptycyzmie i
cynizmie. Obficie czerpała również z myśli takich pisarzy
jak: Francis Bacon, Kartezjusz, Baruch Spinoza, Niccolò
Machiavelli czy Innocent Gentillet. Głównym tematem jego
ówczesnych dzieł (min. Marii Stuart) były wojny religijne,
które uważał za maskę fanatyzmu i pretekst do wojny o
władzę. Słowacki zastanawiał się przy tym: jeżeli wiadomo, że Boga nie
ma, skąd chęć walki za religię i wiarę? W centrum tych dzieł tkwiła
fascynacja złem, która z czasem (kiedy przyjęła cechy
fatalistyczne) zadecydowała o zwrocie Słowackiego w stronę romantyzmu.

Pierwsze wiersze Słowackiego były bardziej swobodnymi przekładami z
Alphonse de Lamartine'a, Thomasa Moore'a oraz Edmunda Spensera niż
oryginalnymi kompozycjami. Poważniejsze próby literackie
tworzył od ok. 1825 roku; debiutował zaś anonimowo powieścią
bajroniczną "Hugo" w roku 1830. W 1832 wydał pierwszy i drugi tom
"Poezji" (trzeci ukazał się w 1833).

Publikacje, zdradzające już
romantyczny charakter jego twórczości, zawierały wczesne
powieści poetyckie (m.in. "Żmija", "Jan Bielecki", "Mnich" i wspomniana
wyżej tragedia "Maria Stuart"); nie wzbudziły one jednak
zainteresowania środowiska emigracji polskiej w Paryżu. W następnych
latach twórczość Słowackiego uległa przemianie; w liście do
matki z 20 października 1835 pisał: znienawidziłem moje pierwsze utwory
(...) rozwinęło się we mnie jakieś nowe piękności uczucie.

Za czynnik, który zadecydował o rozpoczęciu drugiego okresu
myśli Słowackiego, nazywanego nieraz etyką chrześcijańską, uważa się
lekturę Konrada Wallenroda Mickiewicza. Jego dzieła odrzuciły
wówczas wolterowski ład, a często zaczęły czerpać ze
wzorców i rekwizytorni tragedii Shakespeare'a.
Wkrótce powstał poemat "W Szwajcarii" (1835-36) i liryki:
"Rozłączenie", "Rzym", "Sumienie".

Ogromny wpływ na
twórczość Słowackiego miały podróże m.in. do
Włoch, Grecji, Egiptu, Palestyny i Libanu (tam powstał "Anhelli").
Podczas pobytu we Florencji (1837/1838) rozpoczął intensywną pracę nad
swoimi utworami. Powstał wtedy m.in.: "Ojciec zadżumionych" (1839),
"Wacław". W grudniu roku 1838 wrócił do Paryża.

Z końcem lat 30 Słowacki w liście do Zygmunta Krasińskiego zapowiedział
napisanie "wielkiego poematu w rodzaju Ariosta, który ma się
uwiązać z sześciu tragedii, czyli kronik dramatycznych". W zamierzeniu
miała to być swoista literacka kronika prezentująca bajeczne początki
państwa polskiego, nawiązująca do tradycji, legend i historii
pogańskich czasów Słowian. Projekt doczekał się jednak tylko
częściowej realizacji; powstały dwie tragedie romantyczne - Balladyna
(1839) i Lilla Weneda (1840).

W roku 1844 zaczął pisać prozą poetycką swój niezwykły
wykład filozofii: Genezis z Ducha. W twórczości poety
rozpoczął się tym samym okres intensywnej pracy nad filozofią
genezyjską. Charakter genezyjski mają wszystkie późniejsze
dzieła Słowackiego, z których na uwagę zasługują: Samuel
Zborowski i Król-Duch. Oba dzieła zapatrują się na
oryginalny system filozoficzny autora z dwóch
różnych perspektyw: egzystencjalnej, dotyczącej jednostki
ludzkiej oraz historiozoficznej.

Juliusz Słowacki od młodego przekonany był o swoim geniuszu poetyckim
oraz przeznaczeniu do roli przewodnika narodu, które to
przekonania podsycała w nim matka, Salomea. Zdaniem poety istnieją dwie
drogi do poznania absolutu. Pierwsza to poznanie naukowe,
które jest jednak tylko cząstkowe i wymaga żmudnych,
długotrwałych badań; druga natomiast polegała na objawieniu,
natychmiastowo zapewniała wiedzę o wszechświecie. Objawienie staje się
jednak udziałem jedynie jednostek wybitnych - stąd
przekonanie Słowackiego, iż owe wybrane jednostki (natchnieni poeci)
powinni przyjmować rolę duchowego przewodnika reszty narodu.

Stworzył oryginalne wielkie dramaty: "Kordian" 1834, "Balladyna" 1834
(wyd. 1839), "Horsztyński" 1835, "Lilla Weneda" 1840, "Mazepa" 1839,
"Sen srebrny Salomei" 1843, "Ksiądz Marek" 1843, "Fantazy" 1845-46,
poematy: "Anhelli" 1838, "Beniowski" 1841 i Król-Duch 1847.
Uprawiał wyrafinowaną prozę poetycką - to Genezis z Ducha
1844 Szczyt jego poetyckiego geniuszu stanowi cykl tajemniczych
liryków genezyjskich, gdzie daje wykładnię swojego systemu
filozoficznego - ewolucji świata od materii do czystego ducha
(poemat "Król-Duch" 1845-1849). Niesamowitym spełnionym
proroctwem Słowackiego stał się jego wiersz "Pośród
niesnasków Pan Bóg uderza..." z 1848 roku,
który wielokrotnie przywoływał Jan Paweł II.

Cytaty z utworów
Juliusza Słowackiego

O
Bogu

Bóg jest ucieczką i
obroną naszą!

Póki On z nami, całe piekła pękną!

(Ksiądz
Marek)

Niechaj wie człowiek, że mu Bóg pożyczył

Życia na krótko, niechaj odda w czynach,

Co winien Bogu.

(Balladyna)

Niechaj wiara jak drzewko oliwkowe
buja,

A lud pod jego cieniem żyje.

(Kordian)

Bóg
jest miłosierny!

A jego litość liczniejsza nad ziarna

Morskiego piasku i głębsza nad morza.

(Jan Bielecki)

O hierarchii wartości

Nie czas żałować róż,
gdy płoną lasy.

(Lilla Weneda)

Więc bądź
nowy,

Lecz nie bądź wczesnym kamieniem zgorszenia.

(Samuel
Zborowski)

Ten, kto ma do gruntu prawo,

Ma prawo do
drzew i kwiatów.

(Ksiądz Marek)

O powołaniu

Bo mój Stworzyciel znalazł mię na ziemi

I napadł w nocy
ogniami złotem i...

(Zachwycenie)

Śpieszmy nowe
tworzyć brzemię...

(Kordian)

Znajdę śród
lasów łąkę kwietną i odludną.

(Kordian)

O
potędze ducha

Z ziarnka piasku dojść można do obrotu
słońca...

(Balladyna)

Więc będę śpiewał i
dążył do kresu;

Ożywię ogień, jeśli jest w iskierce...

(Lambro)

Hymn anioła w wieszcza się przelewa,

Zaśpiewał - naród ginie, bo poeta śpiewa.

(Kordian)

O życiu ludzkim

Trzeba się dziś zwyciężyć, aby
jutra dożyć.

(Kordian)
...Mądrość -
chorób
duchowych lekarka.

(Król - Duch)

...złych
inaczej pokonać nie można,

Tylko w śmierci godzinie miłością
anioła.

(Z przypowieści i epigramatów, XXXI)

Przykładem ludzi do miłości zanęcaj!

(Król -
Duch)

Zacznę jak słońce, może skończę jak
słonecznik.

(Mazepa)

...pisano w górze,

Że
w twym życiu będą róże.

(Sen Srebrny Salomei)

O
relacjach między ludźmi

Żyłem z wami, cierpiałem i
płakałem z wami...

(Testament mój)

Bądź
zdrów! - A tak się żegnają nie wrogi,

Lecz dwa na słońcach
swych przeciwnych - Bogi.

(Beniowski)

Mały ja,
biedny, ale serce moje

Może pomieścić ludzi miliony.

(Tak
mi, Boże, dopomóż)

...otworzywszy ramiona, pokazujemy
i serca.

(Ksiądz Marek)

Szacuje mnie jak Holender
rzadkiego tulipana...

(Horsztyński)

...przysięgam
na duszę,

Że dać chciałbym, a odmówić ci muszę.

(Książę
Niezłomny)

A kiedy nie masz dratwy, to dziur nie kol
szydłem...

(Kordian)

I miał na twarzy taki wyraz
boski

Jak ten, co wiersze pisząc liczy zgłoski.

(Beniowski)

O miłości

Twój czar nade mną trwa.

(Beniowski)

Bo w twoje życie weszło moje życie,

I najpiękniejsze sny pomiędzy snami.

(Kiedy się w
niebie gdzie zejdziemy sami...)

Więc obie kochać, a
jedną zaślubić?

Lecz którą kochać? którą tylko lubić?

(Balladyna)

...kto kocha tkliwie,

Temu czas
płynie leniwie.

(Książę Niezłomny)

A ja cię
więcej jeszcze będę kochać,

Niż się ty możesz kochać sama
siebie.

(Lilla Weneda)

Jak mi serce zagaśnie, to je znów
zapalę

Przy ogniu twego serca...

(Mazepa)

Słuchaj!
Mówię biciem serca.

(Kordian)
O
cierpieniu

Bo kto na świat
się nie gniewa,

Często, chociaż łez nie leje,

W serce -
rzeki łez wylewa.

(Ksiądz Marek)

Rozkaz!
-
patent na męczeństwo!

(Ksiądz Marek)

Więc Pan
Bóg pozwala,

Że i święci noszą blizny?

(J. Słowacki,
Ksiądz Marek)

Cierpienie myśli jest kolącym ostem,

Lecz
rzeczywistość... o! ta jak żelazo

Rani, zabija...

(Balladyna)

Smutno mi, Boże!

(Hymn)

O tęsknocie

O, gdyby tak się wedrzeć na umysłów górę,

Gdyby stanąć
na ludzkich myśli piramidzie

I przebić czołem przesądów
chmurę,

I być najwyższą myślą wcieloną...

(Kordian)

Czuliście kiedy tę łzę lodowatą

Przy pożegnaniu
ciężką jak brylanty?

(Beniowski)

O wolności

O! złota rybko w kryształowej bani,

Tłucz się o twarde
brzegi niewidzialnych granic...

(Kordian)

Trzeba
mi nowych skrzydeł, nowych dróg potrzeba.

(Kordian)

Czemu ty patrzysz pod nogi?

Podnieś oczy, w oczach siła.

(Sen srebrny Salomei)

O władzy

Teraz
my tu gospodarze.

Zamiećmy izbę po panach.

(Ksiądz
Marek)

Mam siłę - i prawo miecza.

(Sen srebrny
Salomei)

Poczciwych tysiące

Padają na tym świecie
złych ofiarą.

(Balladyna) Olbrzymy spadli ze szczudeł -
to karły!

(Kordian)

O pracy

Ze skowronkami wstaliśmy do pracy

I spać
pójdziemy o wieczornej zorzy...

(Ksiądz Marek)

Ty
wiesz, jak muszę cierpieć - abym śpiewał.

(Beniowski)

Chodzi mi o to, aby język giętki

Powiedział wszystko,
co pomyśli głowa...

(Beniowski)

O narodzinach

Bogu i ziemi na chwałę

Poczęło się dziecko małe,

Które
będzie żyło wieki!

(Ksiądz Marek)

To mi ty
powiedz, Boże, skąd ja jestem

I skąd mi w słowach tyle serc i
krzyków,

Jeśli nie z ludu i nie z męczenników,

Jeśli nie
z Rzymian, jeżeli nie z Greków,

Jeśli nie z całych ja
umarłych wieków

Jestem wyrwany?... to skąd?...

(Samuel
Zborowski)

Bo mię matka moja miła

Na słowika
urodziła...

(Bo mię matka moja miłą...)

O
śmierci

Kto ufa - ten nie umiera.

(Ksiądz Marek)

A na cóż by to nasza mądrość była,

Gdyby przed
śmiercią skonać nie uczyła?

(Król - Duch)

Godzina,
której żaden człowiek

Dwa razy w życiu nie usłyszy.

(Kordian)

O kobietach i mężczyznach

Ona
ma wianek na głowie...

Czy to kwiaty? czy sitowie?

(Balladyna)

Kobiety biorą nas za aniołów, a potem musimy

z największym
wysileniem grać komedię,

aby się utrzymać na jednej nodze na
wysokiej kolumnie,

na której nas postawiły... każde słowo
rzucamy

z bojaźnią, aż nareszcie znudzeni rzucamy się z kolumny w
błoto...

(Horsztyński)

Tajemnice

Zapytaj
się drzew, pani, dlaczego w jesieni,

Szronem dotknięte, noszą
liście purpurowe?

To tajemnica szronu...

(Kordian)

Róże uwiędły - czara wychylona...

(Beniowski)

Idź, spójrz na walkę, zaczaruj zwycięstwo.

(Lilla
Weneda)

...Jak w rzecz wprowadzić rzeczy nadzmysłowe.

(Beniowski)
Kordian

* Ze
szczytu piramidy - co
znaczy: z dzwonnicy,

Ze szczytu tych piramid sto
wieków was widzi.

* Idę
wśród ludzi jak przez las
jesienny...

* Otom
ja sam, jak drzewo zwarzone
od kiści,

Sto we mnie żądz, sto uczuć,
sto uwiędłych liści.
 
*
Trzeba mi nowych skrzydeł,
nowych dróg potrzeba.
 
* Jam
jest posąg człowieka na
posągu świata.
 
*
Wierzcie mi! wierzcie, ludzie!
jam jest wielki, mocny.

Jedyną słabość zamknę w
sercu tajemniczym,

Robak smutku mnie gryzie... tak,
że mówiąc z wami,

Chciałbym przestać... i usiąść,
i zalać się łzami.
 
*
Próżno myśl geniuszu świat
cały pozłaca,

Na każdym szczeblu życia
rzeczywistość czeka.
 
*
Ziemia to plama

Na nieskończoności błękicie

A Bóg zetrze ją palcem lub
wleje w nią życie

Jak w posąg gliniany Adama.
 
Beniowski
 
*
Biada, kto daje ojczyźnie pół
duszy,

A drugie tu pół dla szczęścia
zachowa.

o Pieśń III, wiersz 721–722
 
*
Jeżeli gryzę co – to sercem
gryzę.

o Pieśń II, wiersz 744
 
*
Strofa być winna taktem, nie
wędzidłem.

o Pieśń V, wiersz 140
 
Inne
cytaty
 
* Co
nam zdrady! - Jest u nas
kolumna w Warszawie.

o Źródło: Uspokojenie,
1845 rok
 
*
Długo po świecie, pielgrzym
tajemniczy,

Chodziłem farby zbierając do
dzieła
 
*
Dosyć jest ludzi strzegących
mizernych swoich pozycji i dumy własnej,

i czci światowej... i
fałszów... ale muszą być i tacy,

co zapomną o sobie - a
wtenczas
będą silni i niepokonani.

o Źródło: list z 1843 roku
 
*
Kobieta rodzi się gwiazdom
podległa i kwiatom.
 
* Kto
się śmieje, zawsze
płaczących zwycięża.
 
*
Lecz zaklinam - niech żywi nie
tracą nadziei

I przed narodem niosą oświaty
kaganiec;

A kiedy trzeba, na śmierć idą
po kolei,

Jak kamienie przez Boga rzucane
na szaniec!

o Źródło: Testament mój
 
* Nie
czas żałować róż, gdy
płoną lasy.

o Źródło: Lilla Weneda
(prolog), 1840
 
* O
Boże! Daj mi sławę choć po
śmierci,

a za to niech będę najnieszczęśliwszym, pogardzanym

i
nie poznanym w moim życiu.
 
*
Pomiędzy nami lata biały gołąb
smutku.

o Źródło: Rozłączenie,
(20 lipca 1835, nad jeziorem Leman)
 
* Ale
ty próżno będziesz
krajobrazy tworzyć,

Osrebrzać je księżycem - i
promienić świtem.

Nie wiesz, że trzeba niebo
zwalić, i położyć

Pod oknami, i nazwać jeziora
błękitem.

o Źródło: Rozłączenie,
(20 lipca 1835, nad jeziorem Leman)
 
*
Pośród niesnasków Pan Bóg
uderza

W ogromny dzwon.

Dla Słowiańskiego oto Papieża

Otwarty tron.

o Źródło: Pośród
niesnasków Pan Bóg uderza... 1848
 
* Sęp
ci wyjada nie serce – lecz
mózgi.

o Źródło: Grób
Agamemnona, 1839
 
*
Słowa dziecka to staremu kwiaty.
 
*
Szli krzycząc: "Polska!
Polska" [...]

Wtem Bóg z Mojżeszowego pokazał
się krzaka,

Spojrzał na te krzyczące i
zapytał: "Jaka?"
 
*
Wolność ducha zachować pragnę,
pod żaden indywidualny wpływ nie poddam się

i póty będę
trwał
samotnie, dopóki nie uczuję,

że całe Koło [Towiańskiego]
jest
mi bratnie, że razem ze mną

chce czystej wiary, prawdy i tylko
postępu Sprawy.

W nieomylność bowiem Koła nie wierzę

i formom
przepisanym przezeń dla ducha nie dam się strupić.

o Opis: list napisany po
wystąpieniu z Koła Towiańskiego
 
* Żem
był jak pielgrzym, co się
w drodze trudzi

Przy blaskach gromu.

o Źródło: hymn Smutno mi,
Boże!, 1839

Cytaty
o Juliuszu Słowackim

Bramy przepastne śmierci dla
niektórych ludzi nie istnieją. Świadczą o prawdzie wielkości
takiej, że prawa wielkości są inne, niż prawa małości. Autor: Józef
Piłsudski,
fragment z przemówienia Marszałka wygłoszonego z okazji
sprowadzenia do Polski prochów Słowackiego.
Dlaczego Słowacki wzbudza w nas
zachwyt i miłość? (...) Dlatego, panowie, że Słowacki wielkim
poetą był! Autor: Witold
Gombrowicz,
Ferdydurke, II, 1938, znaczenie: szkoła uczy
frazesów i sloganów, zamiast nauczyć
samodzielnego myślenia.
Heroicznemu maksymalizmowi
etycznemu towarzyszy idea przekraczania człowieczeństwa ku duchowi -
jest to nie tylko możliwe, ale konieczne i nieuniknione. To
jest
ton wysiłku duchowej przemiany, który Piłsudski odnalazł u
Słowackiego i który go już nigdy nie opuścił. Źródło: Płacz
generała
– eseje o wojnie, autorka: Maria Janion
W
imieniu Rządu Rzeczypospolitej
polecam Panom odnieść trumnę Juliusza Słowackiego do krypty
królewskiej, bo królom był równy. Autor: Józef
Piłsudski,
fragment z przemówienia Marszałka wygłoszonego z okazji
sprowadzenia do Polski prochów Słowackiego

źródło: NBP / PWPW / Wikipedia