Kolekcja Monety biblijne - Stater Antiochii syryjskiej (27 p.n.e. - 14 n.e.)

Producent: Mennica Polska: Numizmatyka

ID: 1884

Kolekcja: Monety biblijne

Stan zachowania: I (menniczy)
Srebro:
925/1000 Ag

Stempel:
lustrzany

Średnica: 27,00 mm

Waga: 9
g

Nakład: 2.000 szt.
Opakowanie: etui wraz z certyfikatem autentyczności
Wykonanie: Anna Beata Wątróbska

Rok emisji:
2009 r.

Nowość Mennicy Polskiej S.A. o nakładzie 2.000 sztuk - kolekcja "Monety biblijne", czyli srebrne repliki historycznych monet. W serii ukaże się 7 replik monet - m.in. replika Denara Tyberiusza, monety Heroda Wielkiego, Poncjusza Piłata, Heroda Antypasa i Wdowi Grosz.

W 2009 roku ukazały się dwa numizmaty: Stater Antiochii Syryjskiej (Judaszowy Srebrnik) oraz Szekel Miasta Tyru.

Jest to początek nowej serii "Monety biblijne", która nawiązuje do postaci utrwalonych przez Apostołów w Piśmie Świętym. Numizmaty te są wiernymi replikami monet sprzed 2.000 lat, którymi zapłacono Judaszowi za zdradzenie Chrystusa.

"Wtedy odszedł do arcykapłanów jeden z dwunastu,

którego zwano Judasz Iszkariot i rzekł:

co mi chcecie dać, a ja Go wam wydam?

Oni zaś zapłacili mu 30 srebrników."

(Mt 26.14-15)

Prezentowane przez Mennicę Polską S.A. repliki wykonane są stemplem lustrzanym w srebrze próby Ag 925. Każdy z numizmatów zapakowany jest w kapsel umieszczony w eleganckim, zamykanym magnetycznie etui, z dołączonym certyfikatem autentyczności i frezowanym opisem numizmatu.

Mennica Polska S.A. dołożyła wszelkich starań, aby repliki monet z czasów Chrystusa były jak najbliższe oryginalnym monetom z tamtych czasów.

Jednym z numizmatów wybitych przez Mennicę Polską S.A. jest Stater Antiochii syryjskiej (27 p.n.e. - 14 n.e.), czyli srebrna moneta,
którą najprawdopodobniej zapłacono Judaszowi za zdradzenie Chrystusa.

Awers: portret cesarza rzymskiego Augusta.Rewers: wyobrażenie postaci kobiecej personifikacji Tyche - Dobrego Losu - patronki leżącego nad rzeką Orontes miasta Antiochia.

Antiochia, dla
odróżnienia dla innych Antiochii, zwana Antiochią Syryjską,
a w starożytności Antiochią koło Dafne (gr. Antiocheia, tur. Antakya) -
miasto w południowo-wschodniej Turcji, nad rzeką Orontes (Asi), 40 km
od brzegu Morza Śródziemnego, u podnóża
góry Silpius (Habib an-Nadżar).

Zabytki Antiochii to:
rzymski most, pozostałości ogromnych rzymskich murów
obronnych, bizantyjska cytadela, wykuty w skale kościół
świętego Piotra.

Antiochia w czasach rzymskich

W 64 p.n.e. Antiochia została zajęta przez wojska rzymskie pod wodzą
Pompejusza i stała się stolicą rzymskiej prowincji Syrii. Antiochię
obdarzono wówczas szerokim samorządem. Pod rządami Rzymu
miasto rozkwitło i stało się największą metropolią Syrii, jej
militarną, gospodarczą i kulturalną stolicą.

Miasto rozbudowało się odpowiednio do swej rangi - powstały wielkie
świątynie, forum, teatr, amfiteatr, biblioteka, łaźnie, akwedukty i
inne budowle użytku publicznego. Dwie główne ulice miasta,
krzyżujące się pod kątem prostym, zostały ozdobione posągami i
kolumnadami. Zbudowano pięć mostów przez Orontes, z
których do dziś ostał się jeden. Dobrobytowi miasta nie
zaszkodziły dwa katastrofalne trzęsienia ziemi w połowie I wieku ani
następne w 115, podczas którego o mało nie zginął cesarz
Trajan. Podczas wojen partyjskich pod koniec swego panowania uczynił on
Antiochię główną bazą wypadową rzymskich wojsk. W czasach
bizantyjskich powstał pałac cesarski i hipodrom.

Ogromne miasto stało się kosmopolityczne, choć zawsze dominowali w nim
Grecy. W Antiochii krzyżowały się wpływy najeźdźczych kultur rzymskiej
i greckiej (hellenistycznej), miejscowej kultury syryjskiej
(aramejskiej) i infiltrującej ze wschodu kultury perskiej. W wyniku
ożywionych kontaktów handlowych w mieście pojawiali się
goście nawet z Indii i Chin. W ślad za pieniędzmi do miasta ściągali
również uczeni.

W Antiochii współżyły różne religie pogańskie.
Mieszkańcy miasta słynęli ze sprytu i bezczelności. W odwecie za
nieprzychylne przyjęcie kolejni rzymscy cesarze często pozbawiali
Antiochię jej przywilejów - np. stolicę Syrii przeniesiono
na jakiś czas do Laodycei. Natomiast luksusy i zepsucie Antiochii stały
się w świecie śródziemnomorskim przysłowiowe.

Według Józefa Flawiusza Antiochia stała się trzecim co do
wielkości miastem imperium rzymskiego. Strabon pisał, że była niewiele
mniejsza od Aleksandrii. W I wieku Diodor Sycylijski szacował ludność
Antiochii na 300 tysięcy wolnych ludzi. W IV wieku święty Jan
Chryzostom szacował ludność miasta na 200 tysięcy ludzi, nie licząc
dzieci i niewolników. Współczesne szacunki liczby
ludności Antiochii w okresie jej rozkwitu wahają się od 500 do 800
tysięcy ludzi.

W roku 260 Antiochia wpadła w ręce Persów, lecz Rzymianie pod
wodzą Aureliana wkrótce ją odzyskali i odbudowali z
wojennych zniszczeń.

 źródło: Mennica Polska S.A. / Wikipedia